Mastif angielski – interpretacja wzorca |
||
Temperament Mastif ma bardzo wierny temperament, określany w brytyjskim standardzie, zimny, wierny właścicielowi, zdolny do obrony. Trochę więcej szczegółów jest w amerykańskim standardzie w słowach takich jak dostojność, odwaga. Kilka krajów wprowadziło „test temperamentu” jako część kwalifikacji na tytuł championa i test ten jest normalnie włączony w Klubowej Wystawie Championów. To może spowodować problemy na przykład, czy pies ma być nagrodzony za pokazanie agresji, podczas gdy może być słusznym ukaranie psa za drżenie na całym ciele w ringu, bez względu, jak dobry może okazać |
||
się.Z drugiej strony, nie możemy poddać się krańcowości znowu w przeciwnym przypadku i zachęcać psa do ataku, aby sprawdzić jego zdolność do obrony. Amerykański standard wyraźnie określa, ze sędziowie nie powinni wybaczać bojaźliwości ani zajadliwości. Głowa Głowa u mastifa jest bardzo ważna i opis głowy zajmuje największą część w brytyjskim jak i amerykańskim standardzie. Jakkolwiek dla kogoś, kto nie jest obeznany z hodowlą jest to trudne do uświadomienia. Głowa faktycznie tworzy mastifa. Musi być wielka z płaską czaszką, z uszami umiejscowionymi w najwyższym punkcie czaszki, tak aby linia przeprowadzona ze szczytu czaszki przechodziła przez uszy. Przerwa pomiędzyoczami musi być wyraźnie niepłytka, a kufa musi być szeroka i głęboka. Te dwie proporcje powinny być prawie takie same. Dużo mastifów ma kufę wąską zbliżoną do stożka, albo taką, która nie jest zaokrąglona pod oczami, dając słaby wygląd. Jak brytyjska norma mówi: kufa powinna być tępa, odcięta, kwadratowa. Długość kufy w stosunku do całej głowy jak 1:3. Jeden jeszcze ważny punkt, to kwestia zmarszczek. I tu są różnice pomiędzy wzorcem brytyjskim i amerykańskim. Brytyjski standard wymaga, aby czoło było płaskie lecz pomarszczone przy podnieceniu, a amerykański mówi: „zaznaczone zmarszczki, które szczególnie widać przy podnieceniu”. Ten mały zwrot może spowodować różnice, co do wyglądu głowy. Jeśli chodzi o brytyjską normę, to winno oznaczać, że głowa powinna być stosunkowo gładka, jednakże gdy uszy psa są uniesione lub gdy pies jest czymś zainteresowany, podekscytowany wówczas pojawiają się pomarszczenia, które zmieniają wygląd psa. Podczas pokazów na Wyspach Brytyjskich, może to być mylnie interpretowanie, dużo mastifów pokazuje nieprzerwanie pomarszczoną głowę w połączeniu z nadmiernie zwisającymi po stronach policzków pofałdowanymi wargami robiącymi mastifa pogodnego do bloodhunda. Różnica pomiędzy prawidłową ilością zmarszczeń i za dużą ilością zmarszczeń może zmienić całość zagadnienia. Reasumując, dwa główne błędy, które powinno się zauważyć w ringu, to jest wąska, słaba kufa i za dużo zmarszczeń. Z tych dwóch wad przycięta, słaba kufa, brak znaczeń pod oczami jest częściej oceniana negatywnie. Jakkolwiek wygląd głowy w podstawowym punkcie oceniany jest różnie przez różnych ludzi. Jedno jest pewne w konkluzji, że hodowcy, sędziowie i wystawcy muszą się stosować do norm hodowlanych, które regulują prawidłowy i wymagany typ głowy. Standard hodowlany jest obowiązujący i należy się do niego stosować, we wszystkich szczegółach. |
||
Oczy |
||
nóg wychodzących z tej samej dziury”.Patrząc z przodu pierś musi być rzeczywiście szeroka i powinna sięgać przynajmniej poziomu łokci. To nie musi być widoczne u młodych psów, ale całkowicie dojrzały mastif musi mieć pierś pomiędzy przednimi nogami tak umieszczoną, aby dolna część tworzyła jedna linię z łokciami. Górna linia powinna być płaska i u suk bardzo szeroka. U psa powinna być lekko wygięta w łuk. | ||
Część przednia Barki powinny być bardzo dobrze ułożone, ale nie powinny być pionowe – takie są defektem. Proste barki podnoszą wysokość psa, lecz poruszanie psa do przodu sprawia mu ból. Trzeba pamiętać, że pęciny, które amortyzują nogi będą miały dużo trudniej amortyzować wstrząsy przy poruszaniu prostymi barkami. Według standardu hodowlanego pęciny winny być pionowe, lecz tak, aby mogły być w pewnym stopniu zginane. Prawidłowe pęciny i prawidłowo ustawione barki dają właściwą amortyzację ciężkiego ciała przy poruszaniu. Interpretacja tego nie jest wcale łatwa. |
||
Część tylna Część tylna winna być silna i dobrze zespolona ze stawami biodrowymi tylnych nóg. Amerykański standard wymaga, aby stawy biodrowe tylnych nóg były umiarkowanie kanciaste na jednym poziomie z przednimi. Brytyjski standard w ogóle nie wspomina o kanciastości. Mówi o tylnej części, że powinna być szeroka i muskularna, niższa część pośladków musi być dobrze rozwinięta. Jest więc widoczne z tego, że kwadratowość winna być dobra i nieprosta w górze i na dole, jak u chow-chow. Jakkolwiek proste i wąsko rozstawione tylne nogi są powszechnym błędem w hodowli. Patrząc z boku koniec pleców powinien być podobny raczej do konia pociągowego niż do wyścigowego. |
||
Pysk Znowu mamy odchylenia pomiędzy brytyjskim i amerykańskim standardem. Amerykański standard preferuje zgryz nożycowy, chociaż umiarkowany zgryz dolnej szczęki na górną nie jest błędem. Brytyjski stadard stanowi, że dolna szczęka może zachodzić na górną, lecz nigdy tak dużo, aby była widoczna przy zamkniętym pysku. To oznacza, ze u mastifa zgryz dolnej szczęki zachodzącej na górną jest dozwolony i uznawany, chociaż wielu sędziów a nawet hodowców nie uświadamia sobie tego. Jakkolwiek powinno być zrozumiałe, że trudno połączyć szeroką kufę, która jest najistotniejsza, ze zgryzem nożycowym. |
||
Stopy |
IDS Sopot 11.08.2024 Międzynarodowa Wystawa Sopot czyli o debiucie i zwycięstwie rasy Andreasa
Po niespełna rocznej przerwie doszedłem do wniosku ,że skoro Sopot tak blisko to może warto zgłosić Andreasa. No i pozostało tylko słowo w czyn zamienić. Kilka dni wcześniej odwiedziła Nas "TRIADA". Czarownica Iwona, Patrycja i Daria. Taki coroczny już rytuał. Spacer...